به گزارش عصر همدان؛ "من ایرانم و تو عراقی چه فراقی" این نوای تمامی دلدادگان حسینی در روز اربعین است.

عاشقان حسینی  امروز با چشمانی گریان  و دلی پر از غم نوای به تو از دور سلام را همراه با هم زمزمه می کنند.
 
دلدادگانی که امروز با قلبی حزین که به پهنای صورت اشک می ریزند و به یاد سال های گذشته می‌خوانند مثلاً من الان تو راه کرب و بلا هستم

امروز ایرانیان هر چند جسمشان اینجاست اما روحشان در بین الحرمین است گاهی نگاهی به حرم عباس می کنند و گاهی نگاهی به حرم شش گوشه می‌اندازد نمی دانند چه کرده آند که از زیارت اربعین محروم شده‌اند‌ ، چگونه باید این فراق را تحمل کنند.

آری اصلا حسین رنگ غمش فرق می کند  اگر غیر از این است؛ چگونه غمی سنگین روی دل های تمامی ایرانیان  امروز نشسته ،غم دوری غم فراق...

اما امروز ایرانی ها در گوشه گوشه نقاط کشور به یاد مسیر نجف تا کربلا در شهرهای خود در خیابان های شهر به راه افتاده اند و خانوادگی پیاده‌روی کردند.

کوله پشتی ها را برداشته و همان علم های سال‌های گذشته را بر دوش گرفته با پای برهنه راه افتاده‌اند‌ و مدام نوای لبیک یا حسین را زمزمه می کنند.

 موکب ها هم در شهر برپا شده اند و از بلندگوهای آنها صدای هلابیکم یا زوار بلند است و با چای عراقی از جاماندگان پذیرایی می کنند.

اما این نوا تفاوتی آشکار دارد چرا که همراه با بعض است، بغضی از فراقی دو ساله که کرونا سبب آن شده است و حسرتی بزرگ در دل دارد.

در ملایر هم همراه با سایر نقاط کشور جاماندگان از پیاده روی اربعین از میدان امام حسین(ع) لبیک گویان مسیر را تا بارگاه امامزاده عبدالله(ع) به یاد راه کربلا پیمودند تا قدری آتش دلشان آرام گیرد.

امسال هم گذشت هر چند می شد که زائران ایرانی بیشتری در زیارت اربعین حضور یابند اما تنها چند ده هزار نفر از ایرانیان در پیاده روی نجف تا کربلا به نمایندگی از تمامی دلشکستگان حضور یافتند و تمامی حسرت  به دلان امیدشان را با این شعر زمزمه می کنند "قدم قدم با یه علم ایشالا اربعین می رم سمت حرم..."